Communie anno 2014 II

Een communicantje in huis? Dat betekent natuurlijk het hele gezin in het nieuw!
Leonie, die had eigenlijk al een tijdje geleden een eerder toevallig feestelijk jurkje gekregen en ook het hemdje van Matteo zag je al eerder. Ik kocht een rood shortje bij JBC. Al binnen het eerste uur voetballen scheurde de stof langs de zijnaad. Zou niet mogen, maar toch een dikke pluim voor de klantvriendelijkheid van deze keten. Ik mocht onmiddellijk iets nieuw zoeken en als ik niets vond, zouden ze me het geld gewoon terug geven. Geen gezeur over een kasticket (dat ik natuurlijk niet meer had). Daar kunnen andere winkels nog van leren!

Wat zou ik nu eens maken voor mezelf? Twee jaar geleden twijfelde ik geen moment, eerst schoenen, dan stof, maar het model van het jurkje lag al lang vast!
Opnieuw koos ik voor het principe, eerst de schoenen, dan de rest. Ok, bizar, ik weet het, maar zoals ik al eerder schreef, zoek maar eens een mooi paar zomerschoenen waar steunzolen in passen!
Ik liet hier en daar vallen dat ik eigenlijk wel eens zin had om voor een broek te gaan, want die jurkjes, die blijven elk jaar teveel in de kast (wegens te koud). Jammer, zeiden de meesten, met een jurkje ben je meteen helemaal gekleed en het blijft toch feestelijker. Doe maar je gedacht, zeiden weer anderen ...

En toen zag ik in de Burda van maart dit. 'Eureka' dacht ik, 2 vliegen in één klap! Ik zag dat wel zitten, maar hoorde van heel wat kenners dat ik een heel goed stofje zou moeten hebben en dat zoiets perfect moet passen. Had ik toen misschien maar beter geluisterd, want het werd toch wel een heel lange weg!

Eerste stop, één of andere stoffenwinkel in St-Andries Brugge, prachtige stoffen, maar bij de prijskaartjes moest ik even slikken, € 80 / m en ik had meer dan 3 m stof nodig. In Oostende het omgekeerde verhaal, een stofje van €3 / m zou hier niet volstaan!
Uiteindelijk vond ik op het stoffenspektakel het ideale stofje, passend bij de schoenen en met een iets redelijker prijskaartje! Na een bemoedigend complimentje van de Hollandse verkoper, begon ik eraan ...

Ik werkte mijn broekpak uiteindelijk bijna volledig af in de naailes, want enige raad en hulp bij de verschillende stappen was hier wel op zijn plaats. Onderweg stak de twijfel regelmatig zijn kop op. De laatste avonden dat ik eraan werkte was ik het 'geval' meer dan beu, ik zeulde het mee op mijn schouder, want hoe krijg je zo'n lang stuk mee op verplaatsing.

De allerlaatste pasbeurt, na een eerste strijk van wel een half uur, deed ik bij mijn naaimaatje. De nodige 'presjonkskes' (= drukknoopjes) houden het geheel samen.  En toen dat gebeurd was, mag je je nog eens een drie kwartier strijken inbeelden.

En toen was het af! Wat vind jij ervan?

De MDH, die kiest resoluut voor een maatpak! Daar ben ik wel blij om, want ik vind hem daar heel ... in! ;-)