Omdat ze het jurkje zo mooi vond!

Einde schooljaar, examens net voorbij, nachtje slapen bij een vriendin ...
Enfin, de mooiste tijd van het jaar!
Omdat we daar toch toevallig en onverwachts passeerden, 
sprong ik met Leonie nog eens binnen in Deleye.
Mooie winkel, mooie kleren, mooie prijskaartjes ;-)
Daar had Leonie een crush ... op een jurkje!
Zalig mooi vond ze het, ook in korting en zo ...
Alleen stonden we toen in de kinderafdeling en was het niet in haar maat verkrijgbaar.
Tja, dan heb je een moeder die zegt, zo'n jurkje, dat maak ik toch gewoon zelf.
Haar reactie: 'Ja, ik ken dat, dat komt er dan toch niet van  ...'
Ik had dus de eer hoog te houden :-)



We vonden een stofje dat naar mijn mening nog mooier is dan het oorspronkelijke jurkje in de Soldeur en dat zelfs voor een heel vriendelijk prijsje.
En ik trok op een avond nog eens mijn stapels tijdschriften als gezelschap op de zetel.
Telkens springen dan andere modellen in het oog,
gewoon al omdat je op dat ogenblik met een ander focus zit te bladeren.
Ik zocht dus een jurkje, in de damesmaten, eenvoudig kort bovenlijfje, gecentreerd, met een mouwtje.
Ik dacht dit zowat in ieder boekje te vinden, maar dat bleek toch niet zo.
Uiteindelijk viel mijn oog op een heel mooi modelletje in Burda
Op de foto zie je eerder een damesmodel, dus even vreesde ik dat Leonie er niet zou kunnen doorkijken als ik haar fiat zou vragen.

Maar ik kreeg 'een go', ze zag het al helemaal voor zich.


Soms gaat alles als vanzelf, soms is niets van de eerste keer juist, 
maar al een geluk, dit keer ging alles van een leien dakje!
Omdat de rugpanden moest ik hertekenen, deze heb ik wel eerst even uitgeprobeerd in een proefstofje (die ik trouwens gewoonweg heel lui aan het definitieve voorpand met een grote steek stikte).
Dit keer ging alles goed, zoals ik al schreef (jiehaa!) !



De driehoekjes overlappen iets meer dan het jurkje in de winkel,
dus zette ik drie neutrale knoopjes op een rij.



Ik besloot ook het rokje niet met knoopjes te laten sluiten op het rugpand,
dat lijkt me toch niet zo aangenaam om op te zitten.



Het lijfje werd gevoerd met een wit katoentje,
maar dat deed ik niet voor het rokje.
Ik wilde een luchtig rokje waar je de wind door voelt blazen.
Door de vele rimpeltjes schijnt het zelfs niet door.



Pas op het einde had ik door dat ik de striklinten vergeten was :-( ,
maar dat bleek volgens de dochter niet nodig.

Ik kreeg een stralende glimlach en veel gepronk als beloning.
Wat wil een moeder nog meer hé.


* Italian proof, dat ook ... *

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts